Χθες το απόγευμα είχα μια συζήτηση με τον φίλο μου τον Μιχάλη. Καλό παιδί φιλότιμο και εργάτικο. Η ζωή του τα έφερε περίεργα ώστε να δουλεύει σε κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης. Δύσκολες καταστάσεις, πολύ άγχος, στοχοθεσίες, μικρές απολαβές, ευέλικτο πρόγραμμα, πίεση και συνεχές "κατσάδιασμα".
Το τελευταίο διάστημα ανέλαβε η εταιρία να τρέξει τηλεφωνική καμπάνια για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας.
Πότε ενημερώνει για το πρόγραμμα του Κυριάκου, πότε για τις συγκεντρώσεις και τα γκαλα του κου. Πατούλη.
Οι λίστες που καλούμε αφορούν άτομα ήδη εγγεγραμμένα, μέλη ή φίλους της Ν. Δ. Είναι οι λεγόμενες "ζεστές" λίστες, για να μιλήσουμε σε όρους τηλεφωνητών. Υποδυόμαστε τους εθελoντές νεοδημοκράτες, μου λέει ο Μιχάλης γελόντας, πρέπει να συμφωνούμε σε ότι και αν ακούσουμε, στη λογική του ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Το χθεσινό εξάωρο κυλούσε ομαλά μέχρι που μίλησε με μια γιαγιά. Τελευταία κλήση πριν το κλείσιμο της βάρδιας." Ήταν η κυρία Ελένη" θυμάμαι και το όνομα φαντάσου ( λογικό όταν σε μια ώρα διαχειρίζεται 200 κλήσεις). Συνταξιούχος με μια επιπλέον σύνταξη χειρίας, ζει μόνη έχοντας χάσει σε τροχαίο δυστύχημα τα δύο της παιδιά. Ένα περίεργο παιχνίδι που της έπαιξε η μοίρα.
Η κυρία Ελένη μεγάλωσε την δεκαετία του ΄30 στην Λακωνία. Απο μικρή γαλουχήθηκε στις τότε mainstream ιδέες όπως βασιλεία, στρατός, οικογένεια, αντικομουνισμός, κομμουνιστική απειλή και πάει λέγοντας, μέσα σε ένα πατριαρχικό μοντέλο οικογένειας, που το όραμα για την κόρη τους έφτανε στο να κάνει οικογένεια και παιδιά. Πατέρας αξιωματικός του στρατού βλέπετε.
Η κυρία Ελένη πήγε σχολείο, πάλεψε, μπήκε στο γυμνάσιο και από εκεί στο Πανεπιστήμιο. Έγινε εκπαιδευτικός, γύρισε την Ελλάδα στη συνέχεια παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Η ζωή της έδειχνε να βαδίζει σε ασφαλείς ράγες μέχρι που το τραγικό δυστήχημα ανέτρεψε τα πάντα.
"Σας κάλεσα εκ μέρους του υποψήφιου περιφερειάρχη κ. Πατ..", έτσι ξεκινάμε πάντα το περιβόητο σενάριο. " Παιδί μου εγώ δεξιά από τα γενοφάσκια μου είμαι, αλλά τι είναι αυτά που μαθαίνω; " συνεχίζοντας "γιατί να θέλουν να μας κόψουν τις συντάξεις καλά καλά δεν βγήκαν, απο αυτές ζω η καυμένη". Τι μπορούσα να της πω ως εθελοντής μου είπε ο Μιχάλης. Δύσκολες καταστάσεις.
" Κυρία μου τι να σας πω", " Ότι και να πείτε δίκιο έχετε" ..Από εκείνη την στιγμή η κυρία Έλενη ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής της. Μια ζωή που θα άξιζε να γίνει ταινία, με την διαφορά ότι πολλά από αυτά που συνέβησαν δεν θα μπορούσαν να αποτελούν προιόν μυθοπλασίας.
"Αυτά που λένε αγόρι μου είναι φούμαρα, εμάς μια ζωή μας γυρίζουν την πλάτη, κόβουν συντάξεις, κόβουν τα φάρμακα και θυμούνται πάντα πριν τις κάλπες όταν μας έχουν ανάγκη" συνεχίζοντας " πες στον κ. Πατούλη ότι τον ψήφισα την πρώτη φορά, αυτή την φορά όμως όχι, γιατί μας εμπαίζουν" Δεν ήξερα τι να πω, την ευχαρίστησε ευγενικά, και κλείσαμε, είπε ο Μίχαλης.
Μέσα από όλη αυτή την ιστορία και εν μέσω καιρού εσωστρέφειας, σκέψης, αναθεώρησης, αυτοκριτικής και περισυλλογής τελικά οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι η λύση είναι εξωστρέφεια, επικοινωνία και δράση.
Ο αγώνας που δίνει καθημερινά ο Μιχάλης στα τηλέφωνα είναι αγώνας όλων μας. Η βελτίωση του βιωτικού του επιπέδου σε συνθήκες υγιείς με αξιοπρεπείς μισθούς. Για να μην υπαρχει εκμεταλλευση ανθρωπου απο άνθρωπο, αισχροκέρδεια, και κατακερματισμός της ανθρώπινης αξιοπρεπειας.
Είναι ομως και η ιστορία της κας Ελένης που δεν με τράβηξε. Της λεγόμενης "δεξιάς γιαγιάς", της διπλανής πορτας που κατι μεσα μου λέει θα ψηφίσει Ρένα την Κυριακή. Η ιστορία μιας γυναίκας που παρα την Οδύσσεια που περασε, τις κακουχίες και τις συμφορές συνεχίζει να σκέφτεται να κρίνει και να αντιστεκεται. Ποσο μαλλον οταν στα γεραματα δείχνει έτοιμή να γκρεμισει το τελευταίο πύργο που της κληρονόμησέ μια εποχή, χωρίς ποτέ να την ρωτησει.
Είναι καθηκον της Αριστερας να παλεψει και για την κα.Έλενη.
Παρατηρώ με θλίψη απο αρκετούς στα social media, πολλοι εξ αυτων δεν ειχαν και δεν εχουν ενεργό ρόλο στα κινηματα και στην Αριστερά, να λοιδορούν και να υποβαθμίζουν την κρίση του εκλογικού σώματος.
Η θλίψη, η οργή, ο θυμός σε ενα βαθμό οταν ξέρεις οτι κερδισες μάχες και δύσκολες μεσα και εξω, στα σκληρά τραπέζια των Βρυξέλλων, στην Ελλάδα της ανεργιας του 27 τις εκατο και των εκατομμυρια ανασφαλιστων. Λες ενα γιατι ρε γαμωτο..
Ρεβανσισμος, κοινωνικός αυυοματισμος, χυδαιοτητες και πολιτικες αλητειες δεν υπηρξαν ποτέ εργαλεία της Αριστερας. Ηταν και ειναι προνόμια αυτων που εκόλλαψαν στελέχη τυπου Στεφανίδη, που δεν έχουν ιχνος αιδούς και πολιτικής παιδείας. Είναι η ιδια παράταξη που τρομοκρατεί ολοκληρες κοινωνικες ομαδες, ότι σε περίπτωση επανόδου της οι πρωτες αποφασεις θα ειναι η καταργηση του κοινωνικού κρατους και τα οποια μέτρα επούλωσης και ανακούφισης πάρθηκαν απο την κυβέρνηση της Αριστεράς. Οι πρώτες αποφάσεις τους θα παρθούν στη λογική "αυτά που ξέρατε ξεχάστε τα".
Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να παλεύει για την κοινωνια μεσα στην κοινωνια. Οπου υπαρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αδικία, καταπίεση και ανάγκη. Στις πλατείες τους δρόμους, στις γειτονιές και στις επιχειρήσεις.
Δεν σας κρύβω οτι η ιστορία της "δεξιάς γιαγιάς Ελενης" με συγκίνησε. Δείχνει τις δυνάμεις που έκρυβε ενα άτομο τοσες δεκαετίες, που παρα τις κακουχίες τα βάσανα και την εξαθλίωση μπορεί και θέλει να τις εκφράσει δημιουργικά.
Θα γυρισουμε την πλατη στην κα.Ελενη ; θα εγκαταλείψουμε τον Μιχάλη ; Ειναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που τωρα οσο ποτε πρεπει να τους ακούσουμε και να τους στηρίξουμε. Να τους ενημερώσουμε και να τους κινητοποιήσουμε. Αυτό είναι το κάλεσμα τς Ιστορίας και σε αυτό θα ανταποκριθούμε.
Το τελευταίο διάστημα ανέλαβε η εταιρία να τρέξει τηλεφωνική καμπάνια για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας.
Πότε ενημερώνει για το πρόγραμμα του Κυριάκου, πότε για τις συγκεντρώσεις και τα γκαλα του κου. Πατούλη.
Οι λίστες που καλούμε αφορούν άτομα ήδη εγγεγραμμένα, μέλη ή φίλους της Ν. Δ. Είναι οι λεγόμενες "ζεστές" λίστες, για να μιλήσουμε σε όρους τηλεφωνητών. Υποδυόμαστε τους εθελoντές νεοδημοκράτες, μου λέει ο Μιχάλης γελόντας, πρέπει να συμφωνούμε σε ότι και αν ακούσουμε, στη λογική του ο πελάτης έχει πάντα δίκιο.
Το χθεσινό εξάωρο κυλούσε ομαλά μέχρι που μίλησε με μια γιαγιά. Τελευταία κλήση πριν το κλείσιμο της βάρδιας." Ήταν η κυρία Ελένη" θυμάμαι και το όνομα φαντάσου ( λογικό όταν σε μια ώρα διαχειρίζεται 200 κλήσεις). Συνταξιούχος με μια επιπλέον σύνταξη χειρίας, ζει μόνη έχοντας χάσει σε τροχαίο δυστύχημα τα δύο της παιδιά. Ένα περίεργο παιχνίδι που της έπαιξε η μοίρα.
Η κυρία Ελένη μεγάλωσε την δεκαετία του ΄30 στην Λακωνία. Απο μικρή γαλουχήθηκε στις τότε mainstream ιδέες όπως βασιλεία, στρατός, οικογένεια, αντικομουνισμός, κομμουνιστική απειλή και πάει λέγοντας, μέσα σε ένα πατριαρχικό μοντέλο οικογένειας, που το όραμα για την κόρη τους έφτανε στο να κάνει οικογένεια και παιδιά. Πατέρας αξιωματικός του στρατού βλέπετε.
Η κυρία Ελένη πήγε σχολείο, πάλεψε, μπήκε στο γυμνάσιο και από εκεί στο Πανεπιστήμιο. Έγινε εκπαιδευτικός, γύρισε την Ελλάδα στη συνέχεια παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Η ζωή της έδειχνε να βαδίζει σε ασφαλείς ράγες μέχρι που το τραγικό δυστήχημα ανέτρεψε τα πάντα.
"Σας κάλεσα εκ μέρους του υποψήφιου περιφερειάρχη κ. Πατ..", έτσι ξεκινάμε πάντα το περιβόητο σενάριο. " Παιδί μου εγώ δεξιά από τα γενοφάσκια μου είμαι, αλλά τι είναι αυτά που μαθαίνω; " συνεχίζοντας "γιατί να θέλουν να μας κόψουν τις συντάξεις καλά καλά δεν βγήκαν, απο αυτές ζω η καυμένη". Τι μπορούσα να της πω ως εθελοντής μου είπε ο Μιχάλης. Δύσκολες καταστάσεις.
" Κυρία μου τι να σας πω", " Ότι και να πείτε δίκιο έχετε" ..Από εκείνη την στιγμή η κυρία Έλενη ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής της. Μια ζωή που θα άξιζε να γίνει ταινία, με την διαφορά ότι πολλά από αυτά που συνέβησαν δεν θα μπορούσαν να αποτελούν προιόν μυθοπλασίας.
"Αυτά που λένε αγόρι μου είναι φούμαρα, εμάς μια ζωή μας γυρίζουν την πλάτη, κόβουν συντάξεις, κόβουν τα φάρμακα και θυμούνται πάντα πριν τις κάλπες όταν μας έχουν ανάγκη" συνεχίζοντας " πες στον κ. Πατούλη ότι τον ψήφισα την πρώτη φορά, αυτή την φορά όμως όχι, γιατί μας εμπαίζουν" Δεν ήξερα τι να πω, την ευχαρίστησε ευγενικά, και κλείσαμε, είπε ο Μίχαλης.
Μέσα από όλη αυτή την ιστορία και εν μέσω καιρού εσωστρέφειας, σκέψης, αναθεώρησης, αυτοκριτικής και περισυλλογής τελικά οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι η λύση είναι εξωστρέφεια, επικοινωνία και δράση.
Ο αγώνας που δίνει καθημερινά ο Μιχάλης στα τηλέφωνα είναι αγώνας όλων μας. Η βελτίωση του βιωτικού του επιπέδου σε συνθήκες υγιείς με αξιοπρεπείς μισθούς. Για να μην υπαρχει εκμεταλλευση ανθρωπου απο άνθρωπο, αισχροκέρδεια, και κατακερματισμός της ανθρώπινης αξιοπρεπειας.
Είναι ομως και η ιστορία της κας Ελένης που δεν με τράβηξε. Της λεγόμενης "δεξιάς γιαγιάς", της διπλανής πορτας που κατι μεσα μου λέει θα ψηφίσει Ρένα την Κυριακή. Η ιστορία μιας γυναίκας που παρα την Οδύσσεια που περασε, τις κακουχίες και τις συμφορές συνεχίζει να σκέφτεται να κρίνει και να αντιστεκεται. Ποσο μαλλον οταν στα γεραματα δείχνει έτοιμή να γκρεμισει το τελευταίο πύργο που της κληρονόμησέ μια εποχή, χωρίς ποτέ να την ρωτησει.
Είναι καθηκον της Αριστερας να παλεψει και για την κα.Έλενη.
Παρατηρώ με θλίψη απο αρκετούς στα social media, πολλοι εξ αυτων δεν ειχαν και δεν εχουν ενεργό ρόλο στα κινηματα και στην Αριστερά, να λοιδορούν και να υποβαθμίζουν την κρίση του εκλογικού σώματος.
Η θλίψη, η οργή, ο θυμός σε ενα βαθμό οταν ξέρεις οτι κερδισες μάχες και δύσκολες μεσα και εξω, στα σκληρά τραπέζια των Βρυξέλλων, στην Ελλάδα της ανεργιας του 27 τις εκατο και των εκατομμυρια ανασφαλιστων. Λες ενα γιατι ρε γαμωτο..
Ρεβανσισμος, κοινωνικός αυυοματισμος, χυδαιοτητες και πολιτικες αλητειες δεν υπηρξαν ποτέ εργαλεία της Αριστερας. Ηταν και ειναι προνόμια αυτων που εκόλλαψαν στελέχη τυπου Στεφανίδη, που δεν έχουν ιχνος αιδούς και πολιτικής παιδείας. Είναι η ιδια παράταξη που τρομοκρατεί ολοκληρες κοινωνικες ομαδες, ότι σε περίπτωση επανόδου της οι πρωτες αποφασεις θα ειναι η καταργηση του κοινωνικού κρατους και τα οποια μέτρα επούλωσης και ανακούφισης πάρθηκαν απο την κυβέρνηση της Αριστεράς. Οι πρώτες αποφάσεις τους θα παρθούν στη λογική "αυτά που ξέρατε ξεχάστε τα".
Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να παλεύει για την κοινωνια μεσα στην κοινωνια. Οπου υπαρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αδικία, καταπίεση και ανάγκη. Στις πλατείες τους δρόμους, στις γειτονιές και στις επιχειρήσεις.
Δεν σας κρύβω οτι η ιστορία της "δεξιάς γιαγιάς Ελενης" με συγκίνησε. Δείχνει τις δυνάμεις που έκρυβε ενα άτομο τοσες δεκαετίες, που παρα τις κακουχίες τα βάσανα και την εξαθλίωση μπορεί και θέλει να τις εκφράσει δημιουργικά.
Θα γυρισουμε την πλατη στην κα.Ελενη ; θα εγκαταλείψουμε τον Μιχάλη ; Ειναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που τωρα οσο ποτε πρεπει να τους ακούσουμε και να τους στηρίξουμε. Να τους ενημερώσουμε και να τους κινητοποιήσουμε. Αυτό είναι το κάλεσμα τς Ιστορίας και σε αυτό θα ανταποκριθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου